بررسی تأثیر الگوی مراقبت پی گیر بر میزان قند و هموگلوبین گلیکوزیله خون در بیماران دیابتی ارومیه

سابقه و هدف: بیماری دیابت شیرین به عنوان یک بیماری مزمن مهم در تمام کشورها تلقی می گردد. دیابت امید به زندگی را به یک سوم کاهش می دهد. شیوع ناتوانی در این بیماران دو تا سه برابر افراد معمول جامعه می باشد. عوارض مزمن میکرو و ماکروواسکولار دیابت مثل رتینوپاتی، نوروپاتی، نفروپاتی و کاردیوپاتی مسئول بروز اکثریت مرگ و میر و صدمات ناتوان کننده زندگی به شمار می روند. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر الگوی حساس سازی بر میزان قند و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است. در این مطالعه تعداد 74 بیمار دیابتی نوع دوم، مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان امام رضا (ع) شهر ارومیه شرکت داشتند؛ که با روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم و سپس الگوی مراقبت پی گیر در گروه آزمون به مدت سه ماه اجرا و میزان قند خون در سه نوبت و هموگلوبین گلیکوزیله قبل و بعد از مداخله در دو گروه اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین قند خون ناشتای بیماران گروه آزمون در 3 بار اندازه گیری در حین مداخله به ترتیب برابر با 59/171، 18/161 و 45/142 و در گروه شاهد به ترتیب برابر با 91/172، 48/179 و 97/179 میلی گرم در دسی لیتر می باشد. آزمون آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر نشان دهنده ارتباط معنی دار در زمان های مختلف در دو گروه می باشد. میانگین هموگلوبین گلیکوزیله گروه آزمون قبل از مداخله، 31/9 و بعد از مداخله 46/8 درصد کاهش یافته است. این میزان در گروه شاهد، قبل از مطالعه 7/9 و بعد از مداخله به 1/10 درصد افزایش یافته است. آزمون آماری تی زوجی با 00/0p= ارتباط معنی دار آماری را نشان می دهد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که اجرای الگوی مراقبت پی گیر با کاهش قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی در ارتباط است؛ بنابراین با اجرای این مدل در مورد بیماران دیابتی مزمن می توان، میزان قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله را که مهم ترین شاخص های دیابت تلقی می گردند کنترل نمود.